Skryli się za stosem pogiętych karoserii, ale wciąż znajdowali się blisko tamtego kabrioletu, więc Rainie zasłoniła sobie nos, żeby nie czuć odoru. Teraz myślała o raporcie medycznym, który Quincy musiał czytać wielokrotnie. Opis tego, jak Amanda Quincy uderzyła w słup telefoniczny z prędkością sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Siła uderzenia wgniotła przedni zderzak pod samochód i wyrzuciła do góry jej ciało. Najpierw zderzyło się z kierownicą. Kolumna kierownicy złożyła się tak, jak powinna, nie niszcząc organów wewnętrznych, ale i pozwalając ciału lecieć dalej do przodu. Następna była deska rozdzielcza, która ciało Amandy zgięła w pół jak szmacianą zabawkę. Na koniec górna metalowa część okna, której nie¬ zaprojektowano tak, żeby wyginała się w momencie zderzenia. Dlatego ucięła Amandzie górną połowę głowy, podczas gdy szyba pogruchotała kości jej twarzy. Strażnik wreszcie ruszył dalej. Amity i Rainie stali nieruchomo. - Wiem, jak znaleźć tego explorera - powiedziała. - Przednia szyba? - Tak! - I chociaż to było okropne, teraz wszystko potoczyło się o wiele szybciej. W końcu na samym skraju złomowiska znaleźli ciemnozielony wrak. Góra metalu nie przypominała już samochodu. Tył wozu odcięto i prawdopodobnie zespawano z przodem jakiegoś innego w gabinecie samochodowego doktora Frankensteina. Explorer nie miał już drzwi, przednich foteli ani kół. Przypominał rybi łeb ze szkieletem. - Straszne - mruknął Amity. - Nie traćmy czasu. - Słusznie. Amity rozłożył swoje narzędzia. Z dumą wyciągnął dwie pary rękawi¬ czek lateksowych, chociaż -jak pomyślała Rainie - było już trochę za późno na zabezpieczanie śladów. Miał też scyzoryk, śrubokręt, klucz francuski i - co ciekawe - szkło powiększające. Podał jej śrubokręt i bez słów wzięli się do roboty. Najpierw zdemonto¬ wali osłonę słupka, odsłaniając miejsce zamocowania pasa bezpieczeństwa! kierowcy. Rainie pociągnęła za pas i - zgodnie z tym, co wcześniej mówi| Amity - pas wyciągnął się bezwładnie. Amity poświecił latarką, a Rainie wzięła szkło powiększające. Popatrzyła przez nie na wnętrze automatu. Pol tern spojrzała ponuro na Amity'ego. Rysy i zadrapania wskazywały, że jui| wcześniej ktoś tu grzebał. - Niniejszym uroczyście przyrzekam - mruknął Amity - że od tej pory we wszystkich samochodach, które wezmą udział w wypadku, będę rozkrę¬ cał niedziałąjące pasy. 106 Rainie odłożyła szkło powiększające, wzięła do ręki scyzoryk i otworzyła mechanizm. Wewnątrz znajdowała się plastikowa zapadka główna, a obok nieco mniejsza, zapasowa, na wypadek, gdyby główna nie zadziałała. Teoretycznie gwałtowny obrót rolki powodował opuszczenie zapadki i zablokowanie pasa. Tutaj jednak zapadka główna była wepchnięta pod rolkę, a zapasowa w ogóle odblokowana. Rainie znów pociągnęła za pas. Oboje patrzyli, jak rolka obraca się długo i swobodnie. - Gdyby pojechała do warsztatu - powiedział po chwili Amity - zauważyliby to. - Więc nasz człowiek zadbał o to, żeby nie oddała samochodu do serwisu. - Dość ryzykowne i trochę dziwne. Skoro postanowił w tym grzebać, dlaczego zrobił to miesiąc wcześniej? Ja bym to zrobił dzień wcześniej. A może oglądam za dużo kryminałów...?