zbli¿ały sie nieubłaganie. Nagle ucichły i Marla domysliła sie, ¿e Alex stoi za drzwiami apartamentu. Bo¿e, nie pozwól, ¿eby mnie tu znalazł. Alex ruszył dalej, w strone gabinetu. Po chwili rozległ sie zgrzyt klucza w zamku. Marla cofneła sie jeszcze i weszła do garderoby. Wstrzymujac oddech, czekała, a¿ otworzy pokój, w którym stał komputer. - Sukinsyn... - mruczał Alex pod nosem. Przera¿enie podniosło Marli włosy na karku. - Co, u licha! Skad ten wygaszacz ekranu... Kto tu był? Pod Marla ugieły sie nogi. Oczywiscie, domyslił sie, ¿e ktos był w jego pokoju, skoro monitor był właczony. Zadzwonił telefon. Marla drgneła, zaraz jednak zorientowała sie, ¿e nie był to dobrze jej znany dzwonek telefonu stacjonarnego, lecz cichy, elektroniczny dzwiek komórki Aleksa. - Halo? - rzucił i Marla usłyszała, ¿e odsunał krzesło przy biurku. Teraz, to twoja szansa. Musisz tylko szybko przebiec przez pokój i wrócic do siebie. Na palcach przeszła przez garderobe i dopadła drzwi. Niestety, drzwi były zamkniete na klucz i zasuwe. Nie bedzie w stanie wyjsc tedy i zasunac za soba zasuwy. Cholera. Rozejrzała sie wokół i wytarła spocone dłonie o szlafrok. Co mo¿e zrobic? Czy mo¿e zaryzykowac, ¿e Alex nie pamieta o zasuwie? Nie. Wróciła do garderoby, szukajac tam jakiejs wneki czy niszy, w której mogłaby sie skryc i zaczekac, a¿ on pójdzie spac. Wtedy wyjdzie z jego pokoju przez gabinet. Przez szpare w drzwiach słyszała głos Aleksa. - Tak... wiem... Nie, nie dzwoniłem... Powiedziałem, ¿e nie dzwoniłem... Cholera! Jestes pewna? Tak, wiem o tym... 396 Dobrze, kiedy? Pół godziny temu? Nie było mnie jeszcze w domu... Jezu Chryste, ktos sie domyslił! Marla zmartwiała. Domysliła sie, ¿e Alex musi rozmawiac z Kylie Paris, która powiedziała mu o telefonie. Marla czuła ju¿, ¿e podyktowane impulsem wykrecenie tego numeru było nieostro¿ne. O Bo¿e, nie! Ta kobieta kombinuje cos razem z Aleksem, jest w to wszystko wmieszana. Ale jak? Dlaczego? Marla wiedziała, ¿e musi sie stad wydostac. Jak najszybciej. - Nie wiem, do cholery! Prawdopodobnie Nick. Wiedziałem, ¿e nie powinnismy byli sciagac go tutaj... Dobrze, ju¿ dobrze, uspokój sie! Wszystko bedzie dobrze. Ale teraz musisz opuscic... tak, do cholery! Natychmiast! Mo¿e sa ju¿ w drodze. Jedz do przyczepy... tam bedziesz bezpieczna jeszcze dzien lub dwa... Czekaj, a¿ po ciebie przyjade... co? Oczywiscie, ¿e cie kocham. Gdybym cie nie kochał, czy zrobiłbym dla nas to wszystko? - w jego głosie brzmiała nuta szczerosci. Kochał te kobiete, te Kylie. Zrobił dla niej „wszystko”. Cokolwiek to oznaczało. - Co? Tak. Dobrze. Tak lepiej. Marla nie czekała ju¿ ani sekundy. Czuła, ¿e jest wplatana w cos, czego nie rozumie. W cos niebezpiecznego. Cos, co