skrawą wstążką w długich ciemnych włosach. Zmierzała w stronę jeziora. — Popatrz — odezwała się Jean. — Tam idzie Phyllis Gasworthy. Ona ma pomarańczową Nianię. Rodzeństwo przyglądało się dziewczynce z zaintereso- waniem. — Kto widział coś takiego — pomarańczowa Nia- nia! — oświadczył zdegustowany Bobby. Nadchodzące przecięły ścieżkę i dotarły nad brzeg je- ziora. Zatrzymały się i rozglądały dookoła, spoglądały na wodę, po której pływały białe żaglówki, a także wypatry- wały małych mechanicznych ryb. — Jej Niania jest większa od naszej — zauważyła Jean. — To prawda — przyznał Bobby. Poklepał lojalnie zie- lony bok swojego robota i dodał: — Ale nasza jest za to znacznie milsza, prawda Jean? Ich Niania pozostała w kompletnym bezruchu. Zdu- miony Bobby obrócił się i przyjrzał się jej. Stała zupełnie wyprostowana, sztywna i napięta. Bardziej sprawne oko było całkowicie wysunięte i badawczo spoglądało w kie- runku pomarańczowej Niani. — Co się dzieje? — zapytał niespokojnie chłopiec. — Nianiu, co się stało? — wtórowała mu siostra. Zielona Niania zazgrzytała cicho, gdy koła przekładni zazębiały się o siebie. Podwozie wysunęło się i ustawiło w odpowiedniej pozycji, wydając przy tym metaliczny trzask. Boczne drzwiczki uchyliły się, a ze środka wysko- czyły magnetyczne chwytaki. — Go ty robisz, Nianiu? — krzyknęła zdenerwowana Jean, zrywając się na rdwne nogi. Bobby również podskoczył. — Nianiu, co się dzieje? — Lepiej chodźmy stąd — powiedziała przestraszona Jean. — Wracajmy do domu. — No dalej, Nianiu — komenderował Bobby. Zielona Niania odsunęła się od dzieci, jakby zupełnie zapomniała o ich istnieniu. W dole, nad samym brzegiem, druga Niania, wielka i pomarańczowa, odłączyła się od ma- łej dziewczynki i ruszyła w ich stronę. — Nianiu! — wystraszona Phyllis krzyknęła przeraźli- wie. Jean i Bobby pędem zaczęli uciekać w górę zbocza, jak najdalej od jeziora. — Ona wróci! — powiedział Bobby. —- Nianiu, proszę, wróć! Niania nawet nie drgnęła. Pomarańczowy robot przybliżał się coraz szybciej. Była to ogromna maszyna, znacznie większa od niebieskiej Nia- ni wyprodukowanej przez Mecho, która owej pamiętnej nocy wdarła się do ogrodu. Niebieski robot, a właściwie je- go szczątki leżały teraz w nieładzie w odległym końcu ogrodu, niedaleko ogrodzenia, jcgo kadłub był rozpruty a części rozrzucone. Ta Niania była największą spośród tych, jakie zielona Niania miała okazję widzieć do tej pory. Nieporadnie szła na jej spotkanie, unosząc w górę metalowe ramiona i uru- chamiając dodatkowe osłony kadłuba. Jednakże pomarań-