– To śmieszne – rzekła sztywno. – Mówisz jak kabotyn. Nie mam zamiaru cię dłużej słuchać. Próbowała odejść, ale znowu ją zatrzymał, łapiąc za ramiona. – Dlaczego za mnie wyszłaś, Kate? Dla pieniędzy? Czy po to, żeby nosić nazwisko Ryan i mieszkać w wielkim domu? – Przestań! – krzyknęła, tracąc nad sobą panowanie. Najpierw Luke, a teraz Richard! Czy ci mężczyźni w ogóle jej nie znają? – Przestań, zanim będzie za późno. Zanim powiemy coś, czego później oboje będziemy żałować. Odbiornik, który przypięła sobie do paska, zasygnalizował, że Emma poruszyła się w łóżeczku. Chwilę później niegroźne posapywanie przeszło w jęk, a potem w cichy płacz. Kate wyrwała się mężowi. – Emma mnie potrzebuje. – A ja?! Co ze mną, Kate?! Spojrzała na niego z niedowierzaniem. – Przecież to dziecko, Richardzie. Nie potrafi zadbać o siebie. Ruszyła w kierunku pokoiku Emmy. – Dobrze, idź! – zawołał za nią. – Tak jak poszłaś do Luke’a. Masz czas dla wszystkich, tylko nie dla mnie. Dla Luke’a. Dla ludzi w kawiarni. Dla swojej córki. Zatrzymała się i odwróciła w jego stronę. – To jest nasza córka – powiedziała drżącym głosem. – Nasza. Chociaż nikt by się tego nie domyślił, gdyby się dowiedział, ile z nią spędzasz czasu. – A czemu miałbym to robić? Jesteś przy niej przez dwadzieścia cztery godziny na dobę! Dla mnie nie ma już miejsca. Zupełnie nie spodziewała się takiego wybuchu zazdrości. Wystarczyło jej to, co myślał o Luke’u i jego sukcesie. Ale zazdrościć własnej córce, bezbronnemu dziecku, to jest już wyjątkowo obrzydliwe. – Richardzie, dorośnij. Przestań zachowywać się jak rozpieszczony bachor, który zawsze dostawał to, czego chciał. Kate pobiegła do pokoju małej. Emma rozpłakała się na dobre. Richard poszedł za nią. Zanim zdążyła podnieść córkę, złapał ją za rękę i przyciągnął do siebie. – Jesteś moja, Kate. Zdobyłem cię i nie pozwolę, żeby teraz zabrał cię ktoś pokroju Dallasa. – Zdobyłeś? – powtórzyła, zdumiona tym słowem. Natychmiast przypomniała sobie słowa Luke’a. – Czy tym właśnie jest dla ciebie małżeństwo? Jakąś grą albo zawodami? Milczał, a Kate zaczęła z nim walczyć, żeby wyswobodzić się z uścisku. – Puszczaj! Emma płacze. – Moja – wybełkotał, jeszcze mocniej zaciskając dłonie. Na ustach poczuła jego wargi. Przycisnął je mocno, brutalnie i zmusił Kate do pocałunku. Poczuła mdły smak bourbona i znowu zrobiło się jej niedobrze. Odwróciła głowę, a serce zaczęło jej walić jeszcze mocniej. Płacz Emmy dzwonił jej w uszach. – Richard, puść! Chwycił za tył jej głowy, żeby znowu przyciągnąć ją do siebie, i odnalazł jej usta. Kiedy poczuła jego język, otarł się o nią ciałem i od razu wyczuła jego podniecenie. Zrozumiała, co zamierza zrobić. Zaczęła w niej narastać histeria. Szarpała się i miotała, próbując oswobodzić ręce. Dobry Boże, kim