ze szpitala". „Chirurdzy plastyczni twierdzą, że uszkodzenia są zbyt rozległe". „Blackthorne odmawia udzielenia wywiadu". Jeden z artykułów dotyczył nagrody przyznanej mu przez miasto Charleston za odwagę. Zamieszczono zdjęcie uratowanej kobiety z niemowlęciem na ręku. W zastępstwie Richarda nagrodę odebrała jego była żona. Jej jedyny komentarz brzmiał: „Rekonwalescencja mojego męża potrwa długo i będzie niełatwa. Nie zastanawiał się nad konsekwencjami, gdy spieszył na pomoc pani Argyle. Mimo ciężkich obrażeń nie żałuje, że to zrobił". Nawet teraz komentarz Andrei Blackthorne wydawał się Laurze oschły. Zajrzała do pudełka. Na dnie znalazła pamiątkowy medal. „Za bezinteresowną odwagę miasto Charleston nagradza swojego najwspanialszego syna". Bohater. Artykuły mówiły jeszcze o innych nagrodach i wyrazach uznania. Richard ani razu nie odebrał ich sam. Andrea Blackthorne zostawiła Richarda po wypadku. Nie potrafiła zaakceptować człowieka, jakiego zobaczyła, gdy Richardowi zdjęto bandaże. Laura westchnęła. Być może się myli. Może ich małżeństwo już wcześniej było w rozsypce, a wypadek tylko ich ostatecznie rozdzielił. Nie dawała jej spokoju myśl o tym, że to Andrea odcisnęła tak silne piętno na psychice Richarda. To przez nią krył się w cieniu. Kto może wiedzieć, jakim człowiekiem by był, gdyby żona zaakceptowała jego wygląd i została z nim? Nagle poczuła, że jest obserwowana. -To koszmarne, Richardzie. Przestań. Któregoś dnia tak mnie przestraszysz, że zrobię ci krzywdę. Gdzie jesteś? - warknęła, bo nie mogła zlokalizować go w ciemności. -Tutaj. Czemu jesteś taka zła jak osa? Pomachał do niej. Stał w kącie, obok zbroi. Trudno było go zauważyć. - Znowu mam ci mówić, że ranisz Kelly? - zaczęła swoje pretensje. Skrzywił się, przesunął sobie krzesło poza zasięg światła i usiadł. - Mogłaś mi pomóc, Lauro. Wiesz przecież, że nie chciałem jej skrzywdzić. - Usłyszała westchnienie. Miała wrażenie, że zalewa ją jego cierpienie. - Ostatnio wszystko wychodzi mi nie tak. - Wiem, że nie zrobiłeś tego celowo. Ale chciałabym, żebyś popatrzył na sytuację obiektywnie. Ten układ nie działa. Musi my wymyślić coś innego. - Jak ja mam przyjąć lustro? Na litość boską, Lauro. Laura zamrugała powiekami. - O, Boże, Richardzie! Nie przyszło mi to do głowy. - Laura aż zakryła dłonią usta. W jej pokoju i w łazienkach były lustra, ale nigdzie indziej. Nigdzie. -Chciałam ją po prostu czymś zająć. To ona wpadła na pomysł, że ci da lustro. -Wiem, wiem - powiedział z żalem. - Muszę jej to jakoś wynagrodzić. -Wynagrodzisz - zapewniła go, choć wcale nie była pewna,