Warning: file_get_contents(http://hydra17.nazwa.pl/linker/paczki/abik.gniezno.pl.txt): failed to open stream: HTTP request failed! HTTP/1.1 404 Not Found in /home/tymek10/ftp/abik.gniezno.pl/paka.php on line 5
- Są tacy, którzy uważają, że literatura nie kończy się na podręcznikach do konnej jazdy - rzekł książę z przekąsem.

- Są tacy, którzy uważają, że literatura nie kończy się na podręcznikach do konnej jazdy - rzekł książę z przekąsem.

  • Sabrina

- Są tacy, którzy uważają, że literatura nie kończy się na podręcznikach do konnej jazdy - rzekł książę z przekąsem.

07 March 2021 by Sabrina

- Wolę to niż wiersze o nieszczęśliwej miłości albo pięknie ukrytym w kropli deszczu - zaperzył się Edward, ponieważ jednak poczuł się niezręcznie, szybko ustąpił: - Zresztą mniejsza o to. Postaram się, żeby przyjaciółka Alice czuła się miłym gościem. - Nie wątpię. - Arabska klacz będzie się źrebić na Boże Narodzenie - oznajmił Edward, z ulgą przechodząc to spraw, które były mu bliższe. - Jestem pewien, że urodzi się ogier. Drakula płodzi silnych synów. Trzy konie będą gotowe do wiosennej aukcji, a jednego chcę wystawić do próbnych gonitw przedolimpijskich. Książę Carlise z roztargnieniem skinął głową. Nie krył, że nie jest zainteresowany tematem. Edward poczuł narastającą złość, ale uporał się z nią szybko. Doskonale zdawał sobie sprawę, że jego stajnie nie należą do ojcowskich priorytetów. Zresztą trudno, żeby konkurowały z polityką wewnętrzną i zagraniczną państwa oraz decyzjami rady królestwa. Jednak poza polityczną grą istniało w życiu coś jeszcze. Konie dawały nie tylko przyjemność, ale i prestiż, bowiem królestwo Cordiny szczyciło się posiadaniem najlepszych stajni w Europie. Edward właśnie w tej dziedzinie odnajdywał swoją rolę. Pracował z końmi od dziecka, poświęcając im całą energię i zapał. Z czasem przeczytał wszystko, co napisano na temat hodowli koni. Jak się okazało, miał do tego wrodzony talent, więc szybko osiągnął świetne rezultaty. Pod jego czujnym okiem dobre dotąd stajnie przemieniły się w najlepsze. Edward czasem miał więc ochotę porozmawiać o swojej pasji z kimś innym niż pracownicy stajni lub inni hodowcy. Zdawał sobie sprawę, że ojciec, bez reszty pochłonięty sprawami państwa, nie jest odpowiednią osobą do takich dyskusji. - Zdaje się, że wybrałem nie najlepszy moment - stwierdził, upiwszy łyk brandy, i spokojnie czekał, aż ojciec powie, co leży mu na sercu. - Wybacz synu, ale rzeczywiście tak. - Jako ojcu Carlise’owi było przykro. Jako książę musiał zapomnieć o takich uczuciach. - Chciałbym wiedzieć, co będziesz robił w przyszłym tygodniu - dodał po chwili. To pytanie sprawiło, że Edwarda znowu ogarnęło zniecierpliwienie. Wstał i zaczął przechadzać się od okna do okna. Morze zdawało się być tak blisko, a jednocześnie bardzo daleko. Przez moment zapragnął znowu stanąć na pokładzie statku, setki mil od lądu, i czekać na nadciągającą burzę. - Niestety, nie wiem nic pewnego na temat moich oficjalnych planów - przyznał. - Zdaje się, że pod koniec tygodnia jadę do Hawru. Mam spotkanie z przedstawicielami spółdzielni rolniczych, poza tym jakieś lunche i kolacje. Sekretarz co rano informuje mnie, co będę robił. Jeśli chcesz, poproszę, żeby przygotował dla ciebie szczegółowy plan. Na pewno będę przecinał przynajmniej jedną wstęgę. - Czujesz się przytłoczony? Edward wzruszył ramionami, szybko dopił trunek, po czym uśmiechnął się pogodnie. Życie było zbyt krótkie, by marnować je na użalanie się nad swoim losem. - Wszystko przez te wstęgi - zażartował. - Reszta ma przynajmniej jakiś sens. - Nasi poddani oczekują od nas czegoś więcej niż tylko rządzenia. - Wiem, tato. Mój problem polega na tym, że nie ma we mnie ani cierpliwości Jaspera, ani spokoju Jane, ani twojego opanowania. - Szkoda, bo wkrótce będzie ci to potrzebne. – Carlise odstawił kieliszek i twardo spojrzał synowi w oczy. - Za dwa dni Blaque wychodzi z więzienia. Blaque. Sam dźwięk tego nazwiska wystarczył, żeby Edwarda przeszył gorący dreszcz. Jacob Blaque. Człowiek, który zorganizował porwanie jego siostry i przygotował zamach na ojca i starszego brata. Blaque. Edward dotknął miejsca pod lewą łopatką. Tędy weszła kula wystrzelona przez kochankę Blaqua. Dla Blaqua. I przez Blaqua. Bomba podłożona dwa lata wcześniej w paryskiej ambasadzie była przeznaczona dla księcia Carlise’a. Zabiła jego oddanego asystenta, który osierocił żonę i troje dzieci. Również za tym zamachem stał Blaque. Choć od uprowadzenia Rosalie minęło dziesięć lat, nikt przez ten czas nie zdołał udowodnić Blaque’owi winy. Do sprawy włączono najlepszych europejskich agentów, między innymi szwagra Edwarda, ale żadnemu nie udało się zdobyć wystarczających dowodów, że to Blaque był mózgiem wszystkich zbrodni. A teraz ma lada dzień wyjść na wolność. Edward ani przez moment nie wątpił, że Blaque będzie szukał zemsty. Po odsiedzeniu dziesięciu lat w cordinskim więzieniu uważał królewską rodzinę za swojego śmiertelnego wroga. Co ciekawe, siedząc za kratkami, cały czas nadzorował handel bronią, narkotykami i kobietami. I choć nie było co do tego najmniejszych wątpliwości, niestety, nie było również jednoznacznych dowodów. W pałacu przybędzie strażników. Zostanie wzmocniona ochrona. Interpol i System Międzynarodowego Bezpieczeństwa będą pracowały na pełnych obrotach. Co z tego, skoro do tej pory Blaque skutecznie bronił się przed najcięższymi zarzutami? Prawda zaś była taka, że dopóki przebywał na wolności i kierował swoją przestępczą organizacją, a wraz z nią reszta Europy, nie mogła spać spokojnie. Tego wieczoru rodzina Edwarda zasiadła do kolacji w komplecie. W rozmowach dało się wyczuć pewne napięcie, jednak ze względu na obecność gościa Alice mówiono raczej o sprawach ogólnych. Co do lady Isabelli, to przez cały czas siedziała sztywno wyprostowana i odzywała się tylko wtedy, gdy ktoś ją o coś zapytał. Edward najchętniej odesłałby ją z powrotem do Anglii, jednak ujęła go jawnym przywiązaniem, jakie okazywała jego bratowej. Alice była w trzecim miesiącu ciąży, więc za wszelką cenę należało oszczędzić jej stresu. Dwa lata wcześniej omal nie zginęła w zamachu, próbując własnym ciałem osłonić Jaspera. Jeśli więc lady Isabella potrafi sprawić, by Alice nie rozpamiętywała tamtej tragedii, Edward gotów był zaakceptować jej obecność w pałacu. Po pierwsze, czuł, że musi pilnie porozmawiać z Emmett. Emmett McCarthy był nie tylko jego szwagrem, lecz także szefem bezpieczeństwa, toteż musiał znać odpowiedzi na różne pytania, których Edward miał teraz dziesiątki. Na pewno trzeba będzie zrobić dużo więcej niż tylko wzmocnić straże. Edward nie zamierzał czekać z założonymi rękami, aż inni wykonają całą robotę i zapewnią ochronę jemu i jego najbliższym. Póki co spacerował po ogrodzie, do którego wyszedł zaraz po kolacji. Klnąc pod nosem, włożył ręce do kieszeni i odruchowo zerknął na granatowe niebo, rozjaśnione blaskiem dopełniającego się księżyca. Normalnie w takiej sytuacji pragnąłby obecności kobiety, z którą mógłby dzielić urok księżycowej nocy. Teraz jednak, przygnębiony i sfrustrowany, wolał być sam. Kiedy psy zaczęły warczeć, na moment zesztywniał. Dałby głowę, że w ogrodzie oprócz niego nie ma nikogo. Z drugiej strony, nigdy nie mógł być tego pewien. Tak czy owak jego leciwe charty nigdy nie warczały na członków rodziny ani na służących. Podświadomie szykując się do konfrontacji, cicho ruszył w stronę, z której dochodziły dźwięki. Jej śmiech bardzo go zaskoczył. Nie był sztywny ani wymuszony. Wręcz przeciwnie, dźwięczała w nim prawdziwa radość życia. Z pewnej odległości Edward obserwował, jak Isabella schyla się, by pogłaskać psa, który łasił się do jej kolan. - Hej, miła z was para! - rzekła ze śmiechem, kiedy podbiegł do niej drugi pies. Gdy przyklękła, światło księżyca padło na jej twarz i szyję. Zaintrygowany Edward zmrużył oczy. Zastanowiło go, że w tej chwili jego nowa znajoma wcale nie wygląda na cichą szarą myszkę. Blask księżyca wyostrzył rzeźbę jej twarzy, ożywił naturalną bladość cery i dodał głębi zielonym oczom. Edward mógłby przysiąc, że w jakiś magiczny sposób dostrzegł w tej kobiecie siłę i namiętność. A były to cechy, na które był wyczulony. Śmiech Isabelli niósł się w powietrzu, pogodny jak promień słońca, duszny jak parna noc. - Ejże, nie skaczcie na mnie - zaprotestowała. - Wybrudzicie mnie i co ja potem powiem? - Najlepiej nie mówić nic. Słysząc jego głos, gwałtownie podniosła głowę. Przez moment wyglądała na zaskoczoną, ale kiedy się wyprostowała, znowu była chłodną angielską damą. Dlatego pomyślał, że pasja, którą w niej dostrzegł, była tylko złudzeniem. - Dobry wieczór, Wasza Wysokość. - Bella była zła, że dała się tak łatwo podejść. - Sądziłem, że jestem w ogrodzie sam. - Ja również. - I to był jej błąd. - Przepraszam. - Nie ma za co. Nie może pani spać? - Niestety. Kiedy podróżuję, zawsze jestem trochę niespokojna. Psy zostawiły ją i pobiegły do swojego pana. Patrząc, jak je głaskał, nie mogła oprzeć się myśli, że wiele kobiet musiało zaznać podobnej pieszczoty. - Okna mojej sypialni wychodzą na ogród, postanowiłam więc pójść na spacer - wyjaśniła. Tak naprawdę zwabił ją słodki, upajający zapach egzotycznych roślin. Postanowiła więc połączyć przyjemne z pożytecznym i przy okazji spaceru zrobić szybki szkic terenu. - Osobiście wolę ogród nocą. Nocą wszystko wygląda inaczej - zauważył, przyglądając się jej. - Nie sądzi pani? - Owszem. - Skromnie skrzyżowała opuszczone ramiona. Tak przyjemnie było na niego popatrzeć, wszystko jedno, za dnia czy w nocy. Psy znowu podbiegły do niej i zaczęły trącać mokrymi nosami jej dłonie. - Polubiły panią. - Pewnie czują, że lubię zwierzęta. - Wyciągnęła rękę, by je pogłaskać. Wtedy po raz pierwszy zauważył, że jej ręce są smukłe i delikatne. - Jak się wabią pańskie psy? - Borys i Natasza. - Trudno o lepsze imiona dla rosyjskich chartów. - Kiedy je dostałem, w telewizji nadawali amerykańską kreskówkę o szpiegach. - O szpiegach? - Dłoń gładząca psi grzbiet na ułamek sekundy zastygła w bezruchu. - Tak, dwaj beznadziejni radzieccy szpiedzy bezskutecznie tropiący myszkę i wiewiórkę. - Aha. Niestety, nigdy nie byłam w Ameryce. - Naprawdę? To bardzo ciekawy kraj. Odkąd kilku członków naszej rodziny wzięło ślub z Amerykanami, Cordina nawiązała z tym krajem bliskie stosunki. - Jakiś czas temu poznałam pańską siostrę, Rosalie. Urocza i bardzo piękna kobieta. - Isabella uśmiechnęła się lekko. - Owszem. To ciekawe... - rzekł z namysłem. - Byłem w Anglii wiele razy, ale nigdy pani nie spotkałem. To dziwne. - Wręcz przeciwnie, Wasza Wysokość. Spotkaliśmy się.

Posted in: Bez kategorii Tagged: małgorzata kożuchowska z dzieckiem, soda oczyszczona wybielanie zębów, jaworowicz elżbieta dzieci,

Najczęściej czytane:

an43

148 fanaberiami chłopca, dla niego liczyło się, na ile syn może pomóc w ... [Read more...]

Miał rację: to nie była skóra. Milla czuła każdy kamyczek pod

podeszwą. - Jak daleko mamy do samochodu? - spytała. - Całkiem blisko, o ile się nie mylę - Diaz rzucił okiem na ... [Read more...]

dentysty

- To może pojutrze? - Pojutrze... - uśmiechnęła się kwaśno. - Nie mam pojęcia, co będę robić pojutrze. Nic nie mogę obiecać. ... [Read more...]

Polecamy rowniez:


1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28 29 30 31 32 33 34 35 36 37 38 39 40 41 42 43 44 45 46 47 48 49 50 51 52 53 54 55 56 57 58 59 60 61 62 63 64 65 66 67 68 69 70 71 72 73 74 75 76 77 78 79 80 81 82 83 84 85 86 87 88 89 90 91 92 93 94 95 96 97 98 99 100 Następne »

Copyright © 2020 abik.gniezno.pl

WordPress Theme by ThemeTaste